Hep çalıştı, hep çalıştı.Derdi davası eve ekmek götürmek, çocuklarını kimseye muhtaç etmemekti.Kimi zaman kalorifer yaktı, kimi zaman hammallık yaptı,kimi zaman da inşaatlarda çalıştı.Derdi davası eve ekmek götürmek, çocuklarını kimseye muhtaç etmemekti.Evi bizim okulunyanındaydı.Bir süre de bizim okulda da çalışmıştı,çoluğunu çocuğunu kimseye muhtaç etmemek için. Hayatında belki hiç tatile çıkmamıştı, kendine ait otomobili de olmamıştı,aynı anda iki tane ayakkabısı da olmamıştı, iki tane ayrı elbisesi de.Pazartesi sabah okula geldim.Bir de baktım ki Ramazan Usta'nın evinin önünde bir kalabalık var.Gelenler,gidenler...Sordum ne var ne oluyor diye.Dediler ki Ramazan Usta pazar günü ölmüş. Üç aydır çekiyormuş zaten kansermiş.O an neye uğradığımı anlatmam mümkün değil.Bir türlü inanmak istemedim, yaşamımızdaki tek gerçeğe.Ramazan Usta artık yoktu.Ama yatağa düşene kadar çalışmış çalışmıştı. Çocuklarını kimseye muhtaç etmemişti.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder